Kanie, nazywane inaczej mianem sów, to popularne grzyby, chętnie zbierane w lesie. Jednak nadal mało osób wie, że kanie są jedną z odmian czubajki! Warto nauczyć się ich rozpoznawania przed grzybobraniem, aby nie pomylić w lesie charakterystycznego kapelusza czubajki ze śmiertelnie trującym muchomorem zielonawym/sromotnikowym. Czym charakteryzują się poszczególne odmiany czubajki? Czy można je hodować w ogrodzie?
Czubajka kania
Najpopularniejszy rodzaj to czubajka kania. Jest duża, a jej kapelusz może rozwinąć się, aż do średnicy 30 centymetrów! Jest gruby, mięsisty, beżowy lub białawy, a w młodości – jajowaty. Wraz z wiekiem rozprostowuje się do momentu, w którym zacznie wyglądać jak parasol. Na powierzchni kapelusza są beżowe łuski, a pod spodem – charakterystyczne, gęste blaszki.
Czubajkę kanię można uprawiać w domu. Najczęściej hodowlę rozpoczyna się od wlania grzybni pod trawę. Żadna dodatkowa pielęgnacja nie jest potrzebna, a ewentualnego podlewania czubajka kania wymaga jedynie w sytuacji ekstremalnej suszy. Na efekty trzeba jednak trochę poczekać. Efekty pojawiają się dopiero po 2 latach, a czasem można znaleźć je daleko od miejsca, w którym wylano grzybnię.
Czubajka gwiaździsta
Wśród różnych odmian czubajki, ta określana mianem gwiaździstej jest stosunkowo niewielka. Jej kapelusz ma siwo-brązowy kolor, a na kapeluszu można zauważyć małe łuski. Na wierzchołku skórka może być popękana, a miąższ grzyba jest często zaróżowiony. Czubajki gwiaździste nie występują na łąkach, a jedynie w lasach. Tam właśnie można znaleźć je w całych gromadach.
Podobnie, jak inne rodzaje czubajek, również czubajkę gwiaździstą można na różne sposoby wykorzystać w kuchni. Najczęściej przyrządza się ją w formie panierowanych kotletów, a także jako farsz do różnorodnych mięs. Dobrze komponuje się też z jajkami w rozmaitej formie.
Czubajka czerwieniejąca
Czubajkę czerwieniejącą można znaleźć w praktycznie każdym typie lasów. Z reguły jednak w największej ilości pojawiają się tam, gdzie jest ciepło i sucho. Kształt ich kapelusza zmienia się wraz z wiekiem. Biały i włóknisty miąższ może zmienić barwę na pomarańczową po naruszeniu jego struktury. Czubajki czerwieniejące są delikatne w smaku, dzięki czemu doskonale sprawdzają się w kuchni. Warto pamiętać o tym, że ich trzonek raczej nie nadaje się do spożycia – jest dość łykowaty.
Specyfiką czubajki czerwieniejącej jest to, że bardzo szybko wchłania wszelkie zanieczyszczenia. Nie powinno się więc zbierać tych grzybów na wątpliwych terenach. Ważną informację jest też to, że spożywanie czubajki czerwieniejącej ogrodowej może wywołać zatrucie! W kuchni sprawdzają się tylko grzyby zebrane w lesie.
Czubajki to popularne grzyby, powszechnie wykorzystywane w kuchni. Warto zarówno je zbierać, jak i samodzielnie hodować, aby następnie przyrządzać z ich wykorzystaniem przepyszne potrawy.
